کد مطلب:20125 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:7

گنجینه پرسمان » اخلاق و عرفان

گاهي انسان به افرادي كمك ميكند كه نه تنها تشكر نميكنند، بلكه طلب كار هم ميشوند و خيال ميكنند وظيفه ما است كه كمك كنيم. آيا به چنين افرادي باز كمك نماييم؟

نيكي به ديگران و احسان به آنان و برآوردن نياز بندگان الهي از صفات بسيار پسنديده و مفيد به حال انسان است. قرآن حدود چهل بار از نيكو كاران ياد كرده و در حد بالا آنها را مورد ستايش قرار داده است: خدا با نيكوكاران است[1] و خداوند نيكوكاران را دوست دارد[2].

يكي در محضر امام حسين عليهالسلام گفت: اگر به نا اهل نيكي شود، به هدر رفته است. حضرت فرمود: چنين نيست. نيكي و احسان بايستي مانند باران سيل آسا باشد كه هر نيك و بدي را شامل گردد[3]. پيغمبر اكرم صلي الله عليه و آله فرمود: كار خير را دربارة هيچكسچه نيك و چه بد، شايسته و ناشايست، دريغ مدار كه اگر وي شايستة نيكي نبود، تو خود به اين كار شايسته خواهي بود[4]. امير مؤمنان عليهالسلام فرمود: هرگز ناسپاسي ناسپاسان تو را از احسان و نيكي، بي رغبت و دل سرد نسازد. چه بسا كسي از تو قدرداني كند كه به وي احساني ننموده باشي. [به علاوه] خداوند نيكوكاران را دوست ميدارد[5]. حضرت در حديث ديگر فرمود: هر كس كه با بد كار نيكي كند، به حقيقت همة ابعاد فضيلت را دارا شده است[6]. همان گونه كه آن بزرگوار از شيري كه برايش آوردند، به ابن ملجم داد. اصولاً سيرة اهل بيت اين بود كه به بدگويان و دشمنان شان نيكي ميكردند.

امام زين العابدين عليهالسلام پسر عموي مستمند داشت. حضرت شب هنگام چنان كه وي او را نشناسد، نزدش رفت و چند دينار به او بخشيد. پسر عمو گفت: علي ابن الحسين رعايت خويشاوندي را نميكند. خدا او را سزا دهد. امام اين سخنان را شنيد و شكيبايي و بردباري كرد، و خود را به پسر عمويش نشناساند. وقتي حضرت شهيد شد و آن احسان قطع شد، آن وقت فهميد مرد نيكوكار امام زين العابدين (ع) بود.1[7]

تو نيكي ميكن و درد دجله انداز